Yüzlerce, binlerce güneş büyüklüğünde bir kütlenin 1-2 km çapında bir alana sıkıştığını düşünelim. Bu büyük kütlede yoğunluğundan dolayı öyle büyük bir çekim alanı var ki kendine gelen foton parçacıklarını (yani ışığı bile yutuyor). Ve bu nesnelerden evrenlerde bir sürü var... Yine Einstein izafiyet teorisine göre bu kütlelerde zaman matematiksel olarak duruyor. Bu sebeple interstellar (Yıldızlar Arası) filmindeki gibi karadeliklerin paralel evrenler arasında geçit olarak kullanılabilmesi teorisi geliştiriliyor. Ve bu nesnelerden (gerçekten de somut ve devasa nesneler) bir çok var. Bildiklerimiz ve bilmediklerimiz... İşte o zaman insanoğlu ve dünyası toz zerresi oluveriyor. O zaman diyoruz ki biz bu kadar önemsiz olamayız. Daha büyük bir bütünün parçaları olmalıyız. Bu süreçte fani dünyamızda aşkı arıyoruz. Kendimizi daha değerli kılmak istiyoruz. Daha büyük bir parçamız varmış zannederek... Tam da bu noktada inanma ihtiyacımız doğuyor. Su gibi bir ihtiyaç. İşte o ait olduğumuz büyük parçaya da Allah diyoruz.
Bu ara meraklıyım çok. Merak ne kadar da değerli bir itki, bir motivasyon ama NEYİ merak ettiğimiz çok çok önemli. Merak ettiğimiz şeye dönüşüyoruz, çünkü onun için çabalıyoruz... Mesela bugün ne giysem programında kimin birinci geleceğini merak edersek. O izlediğimiz kadınlara dönüşmemiz kaçınılmaz.
No comments:
Post a Comment