Aynalandım !!

Hani lisede sınfta biraz aşırı arkadaşlar olurdu. Bazıları kavgaya karışırlardı,bazıları sigara falan içerlerdi, taşkındılar. Okul bahçesine şarap sokup içerlerdi. Ben onlardan cüzzamlı gibi kaçardım, nedense. Sarhoş birinin kontrolsüzlüğünü görmek beni dehşete düşürüyordu. (Hala şaşırıyorum ama korkmuyorum.) Şimdi onları daha iyi anlıyorum. Hepsi olmasa da bir kısmı aslında kendi duygularında boğulmuştu. Yönetemeyecekleri kadar çok duyguları vardı belki de... O zamanlar hatta yakın zamana kadar kendimin farkında değildim.Birden yüzüme bir ayna tutuldu. Şimdi anlıyorum oto kontrolümün diğer herkesten biraz fazla olduğunu.O "beni" de sevmem gerektiğini. Öylece kabul etmem gerektiğini. Böyle olmuş olmamın bir amacı olduğunu. Benim de farklı bir misyonum vardı demek ki bu hayatta. Bana bunu dedirten aynaya binlerce şükürler olsun. O Ayna içimde bastırdığım asi kızla, kontrol delisini barıştırdı. Ne büyük bir lütuf !
Çocukluğumu hatırlamak, bilinç altı temizliği yapmak... Kendimi hatırladım. Ne büyük bir lütuf ! Ne mucize ! Müzikle ilişkisi çok zayıf olan ben, çocukken elime saç fırçası alıp bağıra bağıra şarkı söylediğimi hatırladım. (Ufak bir ayrıntı vardı. Bunu hep evde kimse yokken yapardım :))

İnancımı tekrar buldum, mucizelere ve Allah'a...Bana ilham veren herşeye sonsuz minnettarım !

Hayat iki şekilde yaşanır: Ya hiç mucize yokmuş gibi ya da her şey birer mucizeymiş gibi…” 
Albert Einstein

·