Dün bir iş arkadaşımızı trafik kazasında kaybettik. Dağlık, uçurumlu, virajlı, taşlı bir dağ yolunda radyo kulesine bakım yapmaya çıkarken... Neredeyse her yıl ölümlü bir iş kazası yaşıyoruz. Şirketlerin kazandıkları paranın (karın) faizi bile bir servetken. İşçilerin asgari ücrete yada ona yakın paralarla, kelle koltukta çalışmak zorunda olmasını hazmedemiyorum. Şirketin iftar yemeği vermesi ve sadece beyaz yakayı davet etmesini hazmedemiyorum. Birisi 2 yaşında, diğeri 6 yaşında 2 küçük melek ve bir kadın artık tek başına hayat mücadelesi verecek. Bu düzene o kadar büyük bir isyan duyuyorum ki, miğdemden gerçektenden fiziksel olarak bir öğürtü geliyor. Sonra derin bir nefes al diyorum. Hiçbir mücadele savaşılarak verilmez. Çabalayarak, doğruda kalarak verilir. Çünkü savaştığına dönüşürsün. Gerçekten pozitif bir etki yaratmak istiyorsam bu dünyada önce BEN sağlıklı olmalıyım, sonra EVLADIM, EŞİM, ANNEM, BABAM onlara bir gülümseme olmalıyım. Ama önce BEN olmalıyım.
Bir dua vardı çok küçük yaştan beri bildiğim.
ALLAHIM, Çözebileceğim sorunları çözebilmem için GÜÇ ver.
Çözemeyeceklerime DAYANMAK için SABIR ver.
Ve En önemlisi bu ikisini birbirinden ayırt edebilmek için AKIL ve SEZGİ ver.
Sevgili kızım yaşam gerçekten kontrol edemeyeceğimiz kadar karmaşık, anlatımındaki tespitlerinin hepsine katılıyorum.
ReplyDeleteGüzel duana izin verirsen şu cümleyi de ben eklemek istiyorum.
"Evlatlarıma ve tüm insanlığa sağlık, mutluluk ve huzur ver."
Amin.
ReplyDelete